در تبليغ اسلام سهل‌گير بود نه سختگير, بيشتر بر بشارت و اميد تكيه مي كرد تا بر ترس و تهديد. به يكي از اصحابش كه براي تبليغ اسلام به يمن فرستاده، دستور داد كه:

يسّر و لاتعسّر, و بشّر و لا تنفّر؛

آسان بگير و سخت نگير، نويد بده (ميلها را تحريك كن) و مردم را متنفر نساز! (دلائل النبوة, ج,5 ص401)

در كار تبليغ اسلام تحرّك داشت. به طائف سفر كرد. در ايام حج در ميان قبايل مي گشت و تبليغ مي كرد. يك بار علي (عليه السلام ) و بار ديگر معاذبن جبل را به يمن براي تبليغ فرستاد. مصعب بن عمير را پيش از آمدن خودش براي تبليغ مردم مدينه به مدينه فرستاد. گروه فراواني از يارانش را به حبشه فرستاد. آنها ضمن نجات از آزار مكيان, اسلام را تبليغ كردند و زمينه اسلام نجاشي پادشاه حبشه و نيمي از مردم حبشه را فراهم كردند. در سال ششم هجري به سران كشورهاي جهان نامه نوشت و نبوت و رسالت خويش را به آنها اعلام كرد. در حدود صد نامه از او باقي است كه به شخصيت هاي مختلف نوشته است.