در معاشرت با مردم, مهربان و گشاده رو بود. در سلام به همه حتي كودكان و بردگان پيشي مي گرفت. پاي خود را جلوي هيچ كس دراز نمي كرد و در حضور كسي تكيه نمي نمود. غالباً دو زانو مي نشست. در مجالس, دايره وار مي نشست تا مجلس, بالا و پاييني نداشته باشدو همه جايگاه مساوي داشته باشند. از اصحابش تفقد مي كرد؛ اگر سه روز يكي از اصحاب را نمي ديد سراغش را مي گرفت, اگر مريض بود عيادت مي كرد و اگر گرفتاري داشت كمكش مي نمود.

در مجالس, تنها به يك فرد نگاه نمي كرد و يك فرد را طرف خطاب قرار نمي داد, بلكه نگاههاي خود را در ميان جمع تقسيم مي كرد. از اينكه بنشيند و ديگران خدمت كنند، تنفر داشت؛ از جا برمي خاست و در كارها شركت مي كرد.

مي گفت :

«خداوند كراهت دارد كه بنده را ببيند كه براي خود نسبت به ديگران امتيازي قائل شده است.» (كحل البصر, ص.68)