بعد از آنكه رسول اكرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) تسبیحات را به كوثرش عطا كرد، حضرت فاطمه(سلام الله علیها) ابتدا رشته‏اى از پشم تابیده و با آن به تسبیح پرداخت. تا اینكه حضرت حمزه بن عبدالمطلب شهید شد، پس حضرت فاطمه از تربت قبر آن بزرگوار خاك برداشت و تسبیح ساخت و با آن تسبیح مى‏كرد و مردم نیز چنان كردند و چون سیدالشهدا حسین بن على(علیه السلام) شهید شد، سنت‏ شد كه از تربت آن امام مظلوم تسبیح سازند و با آن ذكر گویند.

درباره‌ی ثواب تسبیح حضرت زهرا(سلام الله علیها) با تربت امام حسین(علیه السلام) از حضرت صاحب الامر(عج) روایت ‏شده است كه: هركه تسبیح تربت امام حسین(علیه السلام) را در دست داشته باشد و ذكر را فراموش كند، ثواب ذكر براى او نوشته مى‏شود.

از حضرت صادق(علیه السلام) نقل شده است كه تسبیح تربت آن حضرت، ذكر مى‏گوید، بى‏آنكه آدمى ذكر گوید و فرمود كه یك ذكر یا استغفار كه با تربت‏ حضرت اباعبدالله(علیه السلام) گفته مى‏شود، برابر با هفتاد ذكر كه با چیز دیگر گفته شود است. و اگر بى‌ذكر تسبیح را بگرداند، به عدد هر دانه، هفت تسبیح براى او نوشته مى‏شود.

به روایت دیگر، اگر با ذكر تسبیح را بگرداند، به هر دانه چهل حسنه براى او نوشته مى‏شود.

مروى است كه حوریان بهشت وقتى فرشته‏اى را مى‏بینند كه به زمین مى‏آید، از او درخواست مى‏كنند تا تسبیح و تربت ‏حضرت حسین(علیه السلام) را برایشان بیاورد.