از منظر اسلام هر قوم و آئینی ازدواجی مختص به خود دارد که محترم و مشروع است. و حتی درباره کسانی که با اعمالشان مستحق مجازات شده اند و احترام اموالشان از بین رفته است، کسی حق دست درازی به نوامیس آنها ندارد. امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: تمام اموال ناصبی (فرقه ای که دشمنی با اهل بیت را به اوج رسانده اند.) برای دیگران حلال است به غیر از همسرش، به درستی که ازدواج مشرکین نیز مشروع است. و پیامبر (ص) می فرمودند هر قومی ازدواج خاص خود را دارد.[۱]

از همین رو زنای با کفار معنا دارد و کسی که با کافری زنا کند نیز حدود الهی بر او جاری می شود: اگر مرد مسلمانی با زن کافر ذمی زنا کند، حکم او همان حکم زنا با زن مسلمان است؛ یعنی اگر محصن باشد حکم او رجم (اعدام) است و اگر غیر محصن باشد، صد ضربه شلاق به او زده می شود، اما در مورد زن کافر حاکم شرع اختیار دارد که یا حکم اسلام را در باره او اجرا کند و یا او را به محکمه کفار می دهند تا بر طبق مذهب خودشان بر او حکم جاری کنند.[۲]

و به طور کلی زندگی مسالمت آمیز، منحصر به هم فکران و هم مذهبان خود نیست. بلکه اسلام رعایت عدالت و نیکی درباره کفار را مجاز می داند:

«لا یَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذینَ لَمْ یُقاتِلُوكُمْ فِی الدِّینِ وَ لَمْ یُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِیارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ[ممتحنه/۸] خدا شما را از نیكى كردن و رعایت عدالت نسبت به كسانى كه در راه دین با شما پیكار نكردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهى نمى‏ كند چرا كه خداوند عدالت‏ پیشگان را دوست دارد.»

البته اگر منظور بحث کنیزان است، آن مساله ای جداگانه می باشد. کنیز گرفتن تنها از گروهی جایز است که دست به سلاح برده اند و علیه مسلمانان اقدام کرده اند. و طبق قوانین اسلامی، در صورت ضعیف شدن آنها و برطرف شدن فتنه شان، می توان به جای کشتن آنها، آنان را به اسارت گرفت. و به جای نگهداری در کمپ ها یا زندان، به عنوان شهروند درجه دو در جامعه زندگی کنند تا با آداب زندگی جدید آشنا شوند و بعد از مدتی با راههای متعددی که اسلام قرار داده، آزاد شوند.

در مساله کنیز نیز تنها حق انتخاب همسر از او گرفته می شود و اصلا سخن از تجاوز نیست. کنیزان نیز مانند زنان دیگر، تنها یک شوهر می توانند داشته باشند و در صورت تغییر کردن شوهرشان باید مدتی برای پاک شدن رحمشان از هر گونه رابطه جنسی پرهیز شود. و مالک کنیز می تواند او را به همسری خود درآورد یا اینکه به عقد کس دیگری درآورد.

«وَ الْمُحْصَناتُ مِنَ النِّساءِ إِلاَّ ما مَلَكَتْ أَیْمانُكُمْ كِتابَ اللَّهِ عَلَیْكُمْ وَ أُحِلَّ لَكُمْ ما وَراءَ ذلِكُمْ أَنْ تَبْتَغُوا بِأَمْوالِكُمْ مُحْصِنینَ غَیْرَ مُسافِحینَ[نساء/۲۴] و زنان شوهردار (بر شما حرام است) مگر آنها را كه (از راه اسارت) مالك شده ‏اید (زیرا اسارت آنها در حكم طلاق است) اینها احكامى است كه خداوند بر شما مقرّر داشته است. اما زنان دیگر غیر از اینها (كه گفته شد)، براى شما حلال است كه با اموال خود، آنان را اختیار كنید در حالى كه پاكدامن باشید و از زنا، خوددارى نمایید.»

[۱]. تفصیل وسائل الشیعة ، ج‏۱۵، ص۸۰.
[۲]. موسوی خمینی ، روح الله، تحریر الوسیله، ج۲، ص ۴۶۵، م۷.