همان طور که در محل خود اثبات شده است، توسل از مسائل اجماعی بین تمام مسلمین است. و تنها حزب سیاسی وهابیت با آن مخالفت می کند. البته در بعضی از نوشته ها، وهابیون نیز مصادیق بسیاری از توسل را جایز می شمارند و توسل به مرده را عملی خلاف می دانند!
اما در بعضی موارد، وهابیون بی سوادتر ، (به قول معروف) آش را چنان شور می کنند که خود آشپز نیز نمی تواند آن را بخورد!

انکار توسل، انکار صریح آیه قرآن است.
وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً؛[نساء/۶۴] و اگر این مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‌‏كردند (و فرمانهاى خدا را زیر پا مى‏‌گذاردند)، به نزد تو مى‌‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‌‏كردند و پیامبر هم براى آنها استغفار مى‌‏كرد خدا را توبه پذیر و مهربان مى‌‏یافتند.
در این آیه صریحا، پیامبر (ص) و عمل او وسیله ای برای بخشش گناهکاران خوانده شده است.

قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئینَ * قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ؛[یوسف، آيات ۹۷ و ۹۸] گفتند: «پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه، كه ما خطاكار بودیم!»* گفت: «بزودى براى شما از پروردگارم آمرزش مى‏طلبم، كه او آمرزنده و مهربان است!»
در این آیات نیز، حضرت یعقوب، وسیله ای برای بخشش و مغفرت فرزندان خود معرفی شده است.

حال چگونه می توان آیات به این صراحت را انکار کرد و توسل به هر شکلی را غیر جایز خواند؟ آیا این اوج بی سوادی نیست که عده ای توسل را شرک می خوانند؟ آیا پیامبر اسلام (ص) مشرک بودند یا حضرت یعقوب؟(نعوذ بالله)  یا اینکه خدا دستور به انجام شرک داده است؟
البته از سویی نیز واضح است که اگر برای اصلاح خطای فاحش خود بخواهند بین توسل در زمان حیات اولیاء با زمان بعد از حیاتشان فرق بگذارند، باز هم خطای فاحششان جبران نخواهد شد!
چون چگونه می توان پذیرفت که شرک در زمان حیات پیامبر (ص) جایز بوده و بعد از مرگشان، حرام شده؟ آیا شرک می تواند زمانی جایز باشد؟ یا اینکه کسانی که توسل را شرک می خوانند، اندک اطلاعی از قرآن ندارند.

بگذریم از اینکه شیعه به کسانی توسل می کند که زنده هستند. امام زمان (عج)حی و حاضر هستند و باقی ائمه نیز به تصریح قرآن زنده هستند، هر چند که نادانان درک نکنند:
وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ؛[آل عمران/۱۶۹] هرگز گمان مبر كسانى كه در راه خدا كشته شدند، مردگانند! بلكه آنان زنده‌‏اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌‏شوند.