تصویر چهره عبوس یا خشن از اسلام به هزار دلیل مختلف می تواند صورت بگیرد. از بهانه تراشی برای راه انداختن جنگ و چپاول ثروت های مناطق اسلامی، (که شیطان بزرگ، متولی و سردمدار آن است) تا زمینه سازی برای تبرئه جرم ها و جنایت ها و فرار از مجازات؛ پس پاسخ دادن به این سوال چندان وجاهتی ندارد. مهم آن است که ذات اسلام نگریسته شود تا ببینیم آیا اسلام چهره عبوس دارد؟

و در بررسی این مساله نیز باید نگاهی کلان و جامع داشت. بسیاری از ساختمان ها از آجر و سیمان و ... ساخته می شوند. اما هر کدام از این ها به شکلی خاص و در جهت هدفی خاص است. یکی برای برگزاری مسابقات فوتبال و اجتماع هواداران ساخته می شود و یکی برای برگزاری کلاس علمی و تعلیم تعلم، دیگری برای زندگی شبانه روزی بنا شده و آن یکی برای نگه داری تجهیزات گرمایشی آیارتمان! آیا می توانیم با مشاهده آجر و سیمان در همه ، آنها را یکسان تلقی کنیم؟

 پس باید قبل از هر چیز دریابیم که نگاه کلان و سیستمی می تواند جواب صحیح را برای ما به بار آورد. روترشی و تنبیه و مجازات در همه جا پیدا می شود و هیچ جامعه ای از آن تهی نیست و نبودش نیز عاقلانه نیست. مهم این است که این غلظت به چه هدفی و با چه ثمری همراه می شود. و الا خنده و مهربانی و آب نبات دزد، که انگشتر را از دست طفل بیرون می آورد، به رحمتش نیست و به آمپول سپردن طفل توسط مادر نیز، دال بر قساوت او نیست.
رحمت در اسلام موج می زند، کلام وحی با صفت رحمان و رحیم گره مکرر می خورد  و خدای متعال دائم بر رحمت واسعه اش تاکید می کند. (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم) و  پیام رسان و الگوی همگانی، به صفات رحمتی همگانی متصف می شود «ما تو را جز براى رحمت جهانیان نفرستادیم»[انبیاء/۱۰۷] و سرنوشت بشر برایش چنان مهم است، که جان عزیزش در این راه به خطر می افتد«گویى مى‏ خواهى بخاطر اعمال آنان، خود را از غم و اندوه هلاك كنى اگر به این گفتار ایمان نیاورند!»[کهف/۶] و احکام دینی همه الطافی برای بندگان است.

با چنین دلسوزی و شفقتی نمی توان در مقابل میکروب ها و ویروس ها ساکت نشست و میدان رشد آن ها را نیز فراهم کرد.

از این روست که باید جباران و زورگویان و ستمگران را در هم شکست:
«وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذینَ یَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْیَةِ الظَّالِمِ أَهْلُها؛ [نساء/۷۵] چرا در راه خدا، و (در راه) مردان و زنان و كودكانى كه (به دست ستمگران) تضعیف شده ‏اند، پیكار نمى‏كنید؟! همان افراد (ستمدیده‏ اى) كه مى‏ گویند: «پروردگارا! ما را از این شهر ، كه اهلش ستمگرند، بیرون ببر»

و به همین خاطر است که باید توطئه گران و برهم زنندگان امنیت روانی جامعه را نفی نمود:
«لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذینَ فی‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدینَةِ لَنُغْرِیَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لا یُجاوِرُونَكَ فیها إِلاَّ قَلیلاً؛[احزاب/۶۰] اگر منافقان و بیماردلان و آنها كه اخبار دروغ و شایعات بى ‏اساس در مدینه پخش مى كنند دست از كار خود بر ندارند، تو را بر ضدّ آنان مى ‏شورانیم، سپس جز مدّت كوتاهى نمى ‏توانند در كنار تو در این شهر بمانند.»

و هزار غلظت و شدت دیگر که باید آن را انجام داد تا پلیدی و پلشتی محکوم و منکوب شود و جای برای فضیلت و زیبایی وسعت یابد.

پس مهم وجود روی عبوس و شمشیر تیز در یک گوشه نیست. مهم این است که شمشیر علیه ظالم تیز شده باشد و گردن مظلوم را قطع نکند! و مهم این است که روی عبوس برای اصلاح خطایی باشد نه اینکه ندای حقی را در گلو خفه کند.

با روشن شدن معیارها و میزان ها، هر چشم باز می تواند حقیقت را ببیند و دریابد که چگونه یک متاع در جایی با مارک قانون گرایی تحسین می شود و همان متاع در جای دیگر مارک سرکوب و خفقان می خورد! چگونه این همه کشتار رسمی و علنی، نام ترویج دموکراسی می گیرد و چند کشتار بی نام و نشان و مشکوک، تروریزم اسلامی معرفی می شود.