3- حضرت عباس و خويشتندارى

يكى ديگر از صفات برجسته ابوالفضل (ع) عزت نفس و خويشتندارى بود. حضرت از زندگى خفت بار زير سايه حكومت اموى ابا داشت؛ حكومتى كه بندگان خدا را برده خود و اموال بيت ‏المال را دارايى شخصى كرده بود و به دنبال برادرش، پدر آزادگان كه صلاى عزت و كرامت در داده بود و مرگ زير سايه ‏هاى نيزه‏ ها را سعادت و زندگى با ظالمان را اندوهبار اعلام كرده بود، دست به قيامى خونين زد و به ميدان نبرد وجهاد پا گذاشت.

ابوالفضل (ع) در روز عاشورا عزت نفس و خويشتندارى را با تمام ابعاد و آفاقش مجسم ساخت. امويان او را به شرط كناره ‏گيرى از برادرش، وعده فرماندهى كل قوا دادند، ليكن حضرت بر آنان تمسخر زد و فرماندهى سپاه آنان را لگدمال كرد و با شوق و اخلاص، به سوى آوردگاه شتافت و در راه دفاع از حريت، دين و آزادگى خود، كند آوران را به خاك انداخت و سرها را درو كرد.

4- حضرت عباس و صبر

يكى از ويژگيهاى ابوالفضل (ع) شكيبايى و بردبارى در برابر حوادث تلخ و دشوار بود. مصايبى كه در روز عاشورا بر سر حضرت آمد، كوهها را مى‏ گداخت، ليكن ايشان همچنان استوار بودند و كمترين سخنى دال بر دردمندى بر زبان نياوردند. حضرت همچون برادرش، سيدالشهداء - كه صبرش از صلابت و سنگينى كوههاى سر به فلك كشيده، بيش بود - و به پيروى از امامش، خود و اراده‏ اش را تسليم پروردگار بزرگ كرد و هر چه را بر خود و خاندانش نازل شد با چشم رضامندى نگريست.

حضرت ابوالفضل (ع)، ستارگان تابناك و اصحاب باوفا را مى‏ ديد كه بر دشت سوزان كربلا چون قربانيها به خون تپيده ‏اند و آفتاب، آنان را مى‏گدازد، مويه و فرياد كودكان را مى‏ شنيد، كه بانگ العطش سرداده ‏اند، نوحه بانوان حرم وحى بر گشتگان خود را مى ‏شنيد، تنهايى برادرش، سيدالشهداء را در ميان كركسهاى كوفه و مزدوران ابن مرجانه كه براى كشتنش بر يكديگر پيشى مى‏ گرفتند تا به رهبرشان نزديك شوند، مى ‏ديد. آرى، همه اين حوادث سنگين را مى ‏ديد، ليكن امر خود را به خداى متعال واگذار كرده بود و بدون كمترين تزلزلى پاداش را از پروردگارش درخواست مى ‏كرد.