قبل از شهادت، خود را نظافت و شستشو كرد. به اسماء گفت آبی بیاور كه غسل كنم، كمكم كن كه لباسم را عوض كنم. غسل كرد و لباس تازه‌تری پوشیده به سوی قبله خوابیده و پارچه‌ای بر روی خود كشید. به اسماء گفت:

مدتی درنگ و آنگاه مرا صدا كن. اگر جواب ندادم بدان از دنیا رفته‌ام و برو علی را خبر كن[1].

در وسط اطاق، او در بستر بود و در اندیشه‌ی فرزندان خردسال، تنهایی امام علی (علیه السلام)، دور نمای آینده‌ی نسل و ذریه‌ی خود، در شهادت و مسمومیت و سرگرم دعا كه:

خداوندا برای من چنان كن كه وقتی بر من وارد می‌شود، گوئی محبوب من است كه از سفر برگشته و من دیده براهش داشته‌ام. . .

خداوندا آنگاه كه به خانه‌ی قبر درافتادم و تنها و بیچاره و محتاج رحمت تو شدم، رحمت و عنایت خویش بر من فرست روشنائی در قبر و ثوابی كه بر مؤمنین وعده فرموده‌ای بر من نازل گردان، روح مرا در كنار ارواح پاك و جان مرا همدم جانهای صالح و جسد مرا در كنار اجساد مطهر و اعمال مرا در ردیف اعمال مقبوله قرار ده. . .

كلماتش را در حین شهادت چنین ضبط كرده‌اند:

السلام علیك یا جبرائیل

السلام علیك یا ملائكة ربی إلیك ربی لا إلی النار، إلی رحمتك لا إلی غضبك، رضاك رضاك. .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت:

[1] . كشف الغمه.