حضرت فاطمه (سلام الله علیها) روی به امام علی (علیه السلام) كرد و گفت وصیت‌هایی است كه من مدتها آن را در دل نهفته داشتم.

- امام علی (علیه السلام) فرمود: ای دختر پیامبر خدا! آنچه دوست داری وصیت كن و آنگاه در بالای سرش نشست، اطاق را از اغیار خالی كرد.

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) گفت: ای پسر عم! در دوران ازدواج هرگز مرا دروغگو و خائن نیافتی و از آغاز زندگی مشترك و معاشرتم با تو جز طریق وفا و صفا نپیمودم.

امام علی (علیه السلام) فرمود: پناه بر خدا راست می‌گویی، به خدا سوگند تو داناترو نیكوتر و پرهیزكارتر از آن بودی (أنت أعلم بالله و أبر و أتقی) تو گرامی‌تر از هر كس بودی، من نیز در مخالفت با توبیخ تو بیمناك بودم. فقدان و جدایی تو بر من سنگین است، چون چاره‌ای جز تسلیم ندارم، آن را تحمل می‌كنم به خدا قسم مصیبت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) بر من تجدید شد...

آنگاه ساعتی با هم گریستند (و أخذ رأسها و ضمّها علی صدره؛ امام علی (علیه السلام) سر فاطمه (سلام الله علیها) را به سینه‌اش چسبانید و فرمود:

فاطمه جان! هر وصیتی كه داری بكن و من در اجرای وصیت تو كوشایم و كار تو را بر خود مقدم می‌دارم.[1]

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) دعا كرد و وصیت نمود پس از او با امامه ازدواج كند كه به فرزندان او مأنوس‌ترند.

وصیت كرد كه نعش او را در تابوت خاص كه طرح آن را داده بود، قرار دهد - احدی از آنها كه بر او ستم كرده‌اند در سر جنازه‌اش حاضر نشوند و بر او نماز نگذارند. . . آنگاه فرمود: مرا شب غسل ده، شب كفن كن و شب دفن كن (غسلنی باللیل، فاكفنی فی اللیل وادفنی فی اللیل[2]. . . )

در سخنی آمده است كه درباره‌ی فرزندان سفارش كرد:

علی جان فرزندانم یتیم می‌شوند - با آنها مدارا كن و از آنها دلجویی فرما[3] و نمونه این‌گونه مباحث بسیار و از نظر محتوا با مختصر تفاوتی در كتب روائی موجود است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت:

[1] . روضة الواعظین و نیز ناسخ، ج 4 ، ص 1609.

[2] . احتجاج طبرسی، ص 59 .

[3] . بحار، ج 43، ص 178.