حزن و اندوه:

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای زدودن این آثار و اقدام، تلاش‌ها كرد ولی به ثمر نرسید. ازوجود و جان خود و خانواده‌اش مایه گذارد، ولی در آن موفق نشد. او در واقع اسیر انتقام‌جوئی خصم در شمشیر برافراختن علی (علیه السلام) علیه مشركین بود. آن روز كه علی (علیه السلام) برای احیای دین، همه‌ی همت خود را مصروف می‌كرد كینه‌هایی در دل مشركان شكل می‌گرفت و امروز همان كینه‌ها به صورت موضعگیری‌ها و بی‌تفاوتی‌ها درآمد.

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) پس از همه‌ی فریادها، از میدان به در نرفت، مقاومت صبورانه‌ای در پیش گرفت و در آن راه ایستاد. خود فرمود: صبر می‌كنم همانند صبر كسی كه در قلب خود تیری و در درونش نیزه‌ی سنگینی را احساس می‌كند. (نصبر منكم علی مثل حز المدی، و وخزالسنان فی الحشاء)[1] و الحق چه صبر جانكاهی بود.

او از اینكه اسلام را غریب و بی‌یاور می‌دید، دیدگانش گریان و قلبش سوخته بود. جهان را در برابر خود تاریك می‌یافت و دیگر كسی او را خندان ندید تا به دیدار پدر در جهان باقی شتافت (إنّ فاطمة لم تر متبسمة بعد وفات رسول الله و لم یعلم ابوبكر و عمر بموتها)[2] نگران و متأثر بود كه مردم پاره‌ی تن او را فراموش كرده و در میان انبوهی از دشواری‌ها تنهایش گذاشتند. مگر پیامبر بارها و بارها او را بضعه‌ی خود معرفی نكرده بود. [3]

پیش‌بینی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم)

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) مظلومیت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) را پیش بینی كرده و رهنمودهای خود را از پیش به او داده بود. براساس آنچه كه صاحب كشف الغمه می‌نویسد:

پیامبر روزی به فاطمه (سلام الله علیها) فرمود:

دخترم، تو پس از من مورد ستم قرار خواهی گرفت و مورد استضعاف واقع خواهی شد.

آنكس كه ترا اذیت كند، مرا آزار داده،

و آن كس كه ترا به خشم آورد، مرا بخشم آورده،

كسی كه به تو جفا كند به من جفا كرده،

هر كس از تو ببرد از من بریده،

آنكس كه به تو ستم كند، به من ستم روا داشته،

آنكس كه ترا شادان كند مرا مسرور كرده،

آنكس كه به تو پیوند مهر داشته باشد، به من پیوند دارد،

زیرا تو از منی و پاره‌ی تن منی، و جان من و روح منی،

از ستمكاران امتم بر تو به خدا شكوه می‌كنم. [4]

براساس سند دیگری، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) در حین مرگ گریست، و در پاسخ علت گریه‌اش فرمود:

بدان خاطر است كه از اشرار امتم به آنها ستم می‌رسد. گویی می‌بینم كه دخترم فاطمه (سلام الله علیها) پس از من اسیر ظلم و ستم می‌شود و فریاد پناه‌خواهی می‌زند و كسی از امتم او را كمك نكند، (و كأنّی بك یا بنیه نستغثین فلا یغنیك أحد من أمتی)[5].

و هم در سخن دیگری خطاب به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) فرمود:

قسم به آنكس كه مرا بحق مبعوث كرده، عرش خدا از گریه‌ات می‌گرید و هم آنچه از فرشتگان آسمانها و زمین و ما بین آن‌دوأند از گریه‌ات بگریه می‌آیند. (واللذی بعثنی بالحق، لقد بكی لبكائك عرش اللّه و ما حوله من الملائكه والسموات و الأرضون و ما فیهما)[6].

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت:

[1] . سخنان فاطمه(سلام الله علیها) در خطبه‌اش.

[2] . اثبات الوصیه.

[3] . الصواعق المحرقه، ص 188.

[4] . كشف الغمه، ص 148.

[5] . بحار، ج 43، ص 156.

[6] . همان منبع.