Bu merasimlerde Ehl-i Beyt'in başına gelen müsibetler dile getirilir, onların faziletleri, hedefleri ve mazlumiyetleri anlatılır, ağıtlar okunur ve onların mazlumiyetine ağlanır.

Fakat bu arada İslam düşmanları ve müslümanların birlik ve beraberliğine karşı olan ecnebi güçleri tarafından bir takım amaçlarla bazı sorular ortaya atılmıştır.

Bazı gafil müslümanlar ve her sözü körü körüne kabul eden cahil insanlar da böyle bir şeyin meşru olup olmadığı hakkında şüpheye düşmüşlerdir. Amaçları, şii müslümanları bu vesileyle bidat olan bir işe giriştiklerini ve İslam ve "Sünnet-i Nebeviyyede" böyle bir şeyin bulunmadığını, hatta bundan nehyedildiğini iddia ederek birtakım saf müslümanların zihinlerini bulandırmaktır.

Bu şüpheye geniş cevap verebilmek, bu merasimlerin asıl felsefe ve nedenlerini açıklamak ve bunun meşruiyet delillerini ortaya çıkarabilmek için müstakil bir kitap yazmak gerekir.

Biz ise bu makalede mezkur konuyu sadece Resulullah'ın sünnetine uygun olup olmama açısından değerlendirip bunun bid'at değil tamamen Nebevi Sünnet'e uygun olduğunu ispatlamak için hadis ve siyer kitaplarından

(Ehl-i sünnet kitapları başta olmak üzere), Resulullah'ın bu konudaki bizzat kendi siret ve davranışlarını dile getiren hadislerden sadece bir kaçını kaynaklarıyla birlikte aktarmaya çalışıp kararı okuyucuya bırakacağız.

Hadisleri naklettikten sonra da onlardan elde edilen sonuçları birkaç maddede kısaca sıralamaya çalışacağız, inşaallah.

Hafız Ahmet bin Hüseyin Beyhaki, Esma bint-i Ümeys'den şöyle naklediyor:

"Ben Hz. Fatıma (a.s)'nın oğulları Hasan ve Hüseyin'in ebesiydim. Hasan dünyaya geldiğinde... (Hz. Hasan'ın doğumu ile ilgili birkaç sözü dile getirdikten sonra devamında şunları söylüyor:) Hüseyin dünyaya geldiğinde Resulullah (s.a.a) yanıma gelerek "Ey Esma, çocuğumu bana getir" diye buyurdu.

Ben Hüseyin'i beyaz bir kundağa sararak Resulullah'a (s.a.a) verdim. Resul-i Ekrem (s.a.a) onun sağ kulağına ezan; sol kulağına ikamet okuduktan sonra Hüseyn'i bana verdi ve ağlamağa başladı.

(Esma diyor ki:) Resulullah'a: "Anam babam sana feda olsun Ey Allah'ın Resulü, ağlamanızın sebebi nedir?" diye sorduğumda alemlere rahmet olarak gönderilen peygamber "Bu çocuğuma (ağlıyorum)" diye cevap verdi. "Bu çocuk dünyaya daha yeni geldi" diyen Esma'ya Hz. Peygamber "Ey Esma, Bu yavrumu zalim bir grup öldürecektir.

Allah-u Teala (c.c) benim şefaatimi onlara nasib etmesin" diye cevap verdi." Daha sonra; "Ey Esma, bunu Fatıma'ya söyleme, çünkü o daha yeni doğum yapmıştır.

(Bu haberi duymaya hazırlıklı değildir.) buyurdu." Bu hadisi Hafız Ebu'l-Müayyid Harezmi "Maktelü'l-Hüseyn adlı kitabının 1.cildinin 87 ve 88. sayfalarında kendi senediyle Hafız Beyhaki'den nakletmiştir. Yine Hafız Muhibbiddin Taberi "Zehairü'l Ukba" adlı kitabının 119. sayfasında bu hadisi İmam Rıza (a.s)'nın müsnedinden nakletmiştir.

Hakim Nişaburi "Müstedrekü's-Sahihayn" adlı kitabının cilt 3, sayfa 176'da Haris'in kızı Ümmü'l Fazl'dan şöyle rivayet etmektedir:

Ümmü fazl Resulullah'ın yanına gelerek "Ey Allah'ın Resulü, dün kötü bir rüya gördüm" dedi. Peygamber ne gördüğünü sorunca Ümmü Fazl "Çok kötü bir rüya gördüm Güya senin bedeninden bir parça kesilip benim eteğime bırakılıyordu." diye anlattığında Resulullah (s.a.a):

"Çok iyi bir rüya görmüşşün. İnşaallah kızım Fatıma yakında bir oğlan çocuğu dünyaya getirecek ve o çocuk da senin eteğinde büyüyecek (sen onun dadısı olacaksın)" Böyle de oldu. Hz Fatıma Hüseyin'i dünyaya getirdi ve onun dadılık iftiharını bana verdiler.

Bir gün Hüseyin'i Resulullah'ın yanına götürdüm ve onun kucağına verdim. Hz. Peygamberin, yüzünü diğer tarafa çevirerek ağladığını gürdüm. "Ya Resulullah, annem babam sana feda olsun.

Size ne oldu? (Niçin ağlıyorsunuz?) diye sorduğumda şöyle buyurdu: "Cebrail şimdi yanıma gelerek ümmetimin bu çocuğumu öldüreceğini bana haber verdi. Cebrail'e "Bu çocuğumu mu (öldürecekler)?" diye sorduğumda cevaben "Evet" dedi. Daha sonra Cebrail Hüseyn'in katligahından kan renkli olan bir avuç toprak bana getirdi."

Bu hadis Beyhaki'nin "Delail-ün Nübüvvet" ve İbn-i Asakir'in "Tarih-uş Şam" adlı kitaplarında da başka senetlerle nakledilmiştir.

Harezmi "Maktel-ül Hüseyn" adlı kitabının cilt: 1, sayfa: 158-159'da bu hadisi "Müstedrek-üs Sahihayn"den naklettikten sonra kitabının 162. sayfasında şu hadisi Ümm-ül Fazl'dan rivayet ediyor:

"Ben Hüseyn'i Rasulullah'ın nezdine getirdiğimde onu benden alıp ağlamaya koyuldu ve bana onun ölümünden haber verdi." Ümm-ül Fazl devamında şunları ekledi: "Cebrail bir grup meleklerle kanatlarını açmış bir halde Rasulullah'ın yanına gelip hepsi Hz. Hüseyin'in müsibetine ağladılar.

Cebrail (a.s) Hüseyin'in şehit düşeceği topraktan bir avuç getirmişti ki ondan misk kokusu geliyordu. Bu toprağı Peygamber'e verdiğinde "Ey Allah'ın Habibi, bu oğlun Hüseyin'in üzerinde şehit düşeceği topraktandır.

Allah'ın rahmetinden uzak düşen bir grup Kerbela denen bir yerde oğlunu şehit edeceklerdir." dedi. Hz. Peygamber de "Ey benim dostum Cebrail, benim ve kızım Fatıma'nın oğlunu katleden ümmet acaba kurtuluşa erer mi?" diye sordu. Cebrail "Hayır, Allah onları (bu işlerinden sonra) ihtilafa düşürecek ve ömür boyu kalp ve dilleri arasında ayrılık bırakacaktır" dedi. Bu hadis aşağıdaki kaynaklardan tahriç edilmiştir:

1- el Füsul-ul Mühimme, s. 154.

2- es-Savaik-ul Muhrika, s. 115, başka bir baskıda, s.190.

3- el-Hasais-ul Kübra c.2, s.125.

4- Kenz-ül Ummal c.6 s. 223. Galiba bu, İslam tarihinde Hüseyin için Rasulullah'ın evinde ilk tutulan yas töreniydi. Dünya o güne kadar daha yeni doğmuş bir çocuğa (Hz. Fatıma'nın oğlu Hz. Hüseyin hariç) ağlanıldığına şahit olmamıştı.

Böyle bir durumda olması gereken sevinç yerine üzüntü görülüyor; göz aydınlığı yerine ölüm haberi veriliyor ve öleceği yerin toprağı hediye getiriliyordu.

Hz. Hüseyin'in doğum günü, Allah indinde başka bir özellik taşıyordu. Allah bu günü Resulullah'a (s.a.a) ve O'nun tertemiz Ehl-i Beyt'ine hüzünlü ve musibetli bir gün kılmıştır.

Ebu-l Müeyyid Harezmi "Maktel-ül Hüseyn" kitabının 163. sayfasında şöyle naklediyor: "Hz. Hüseyin doğumundan bir yıl geçtikten sonra on iki melek Rasulullah'a nazil olup şöyle dediler: "Kabil'in, Habil'in başına getirdiği şeyin aynısı oğlun Hüseyin'in başına gelecek; Habil'e verilen sevabın aynısı Hüseyin'e verilecek;

Kabil'e verilen azabın aynısı da Hüseyin'in katiline verilecektir" devamla şöyle diyor: "Gökteki bütün melekler Resulullah'a nazil olarak baş sağlığı diliyorlar, Hüseyin'in şehit düşeceği toprağı ona gösteriyorlardı.

Resulullah da şöyle dua ediyordu: "Allah'ım Hüseyin'e yardımda bulunmayanları zelil et, onu öldürenleri öldür ve onları dileklerinden mahrum kıl."

Hüseyin'in doğumunun II.yıldönümünde Resulullah (s.a.a) bir yolculuğa çıkmıştı. Bu yolculuğa bir süre devam ettikten sonra birden bire durarak ağlar bir gözle istirca ayetini "İnna lillah ve inna ileyhi raciun" okudu.

Sebebini soranlara "Cebrail bana Fırat nehrinin kenarında bulunan Kerbela adlı yerde oğlum Hüseyin'in öleceğinden haber verdi" diye cevap verdi. "Pekiyi, onu kim öldürecektir" sorusuna cevaben Hz. Muhammed (s.a.a) şöyle buyurdu: "Yezid denen bir şahıs (onu öldürecektir).

Orada bedeninin defnedildiğini, başının da armağana götürüldüğünü gürüyorum. Allah'a andolsun ki Allah oğlum Hüseyin'in başını görüp de sevineni nifaka düçar eder ve kalbiyle dilini ihtilafa düşürür."

Resulullah bu yolculuğundan döndükten sonra üzgün bir halde minbere giderek içlerinde Hasan ve Hüseyin'in de bulunduğu bir topluluğa hitaben şunları söyledi: "Allah'ım, ben senin kulun ve peygamberin Muhammed'im ve bu iki çocuk da benim temiz itretimden ve neslimin seçilmişlerindendirler.

Ey Rabbim, Cebrail bana oğlum Hüseyin'in yardımcısız kalıp öleceğinden haber verdi. O'nun ölümünü benim için mübarek et, onu şehitlerin efendisi kıl."

Ebu-l Müeyyid devamında şunları naklediyor: "Camide bulunan halk bu sözleri duyunca ağlamaya başladı. Bunu gören Resulullah (s.a.a) onlara: "Ağlıyorsunuz da yardımcı olmuyorsunuz" diye hitapta bulundu ve şöyle dua etti: "Allah'ım sen kendin onun velisi ve yardımcısı ol".

Ebu-l Kasım Taberani "El-Mu'cem-ül Kebir." adlı kitabında Ebu Ümame'den Resulullah'ın kendi zevcelerine Hüseyin'i ağlatmamaları hususunda tenbihte bulunmuş olduğunu naklediyor. Ravi şöyle rivayet ediyor:

Resulullah'ın Ümmü Seleme'nin evinde olduğu bir gün Cebrail O'na nazil oldu. Peygamber Ümmü Seleme'den hiç kimsenin içeriye girmemesini istedi. Bu esnada Hüseyin (a.s) geldi ve Resulullah'ı (s.a.a) odada gördüğünde içeriye girmek istedi.

Ümmü Seleme peygamber torununu kucağına olarak kendi sözleriyle içeriye girmesine mani olmak istedi, fakat Hüseyin'in şiddetli ağlamasını gördüğünde onu bıraktı ve Hüseyin peygamber'in olduğu odaya girerek, kucağına oturdu.

Cebrail Resul-i Ekrem'e "Senin ümmetin bu çocuğunu öldürecektir" diye arzettiğinde peygamber (s.a.a) "Bana iman ettikleri halde mi O'nu öldürecekler?" diye sordu. Cebrail "Evet, onu öldürecekler" dedi.

Daha sonra bir avuç toprağı Resulullah'a göstererek Hüseyn'in ölüm yerinden haber verdi. Hz. peygamber Hüseyn'i bağrına basarak hüzünlü bir halde dışarıya çıktı.

Peygamberin bu halini gören ve Resulullah'ın çocuğu içeriye bırakmasına kızdığını zanneden Ümmü Seleme "Ya Resulullah, senin yoluna feda olayım. Gerçi siz kimseyi içeriye almamamı istemiştiniz, ama sizin bizden bu çocuğu ağlatmamamızı istediğinizden dolayı onu içeriye aldım" dedi.

Hz. Peygamber onun cevabını vermeden ashabının yanına giderek "Benim ümmetim bu çocuğumu öldürecektir" diye buyurdu. Ashabın içerisinde bulunan Ebubekir ve Ömer "Ya Resulellah iman sahibi olduğu halde mi onu öldürecekler?" diye sorduklarında Hz. Peygamber Hüseyin'in şehit düşeceği toprağı onlara göstererek "Evet, bu toprakta onun üzerinde şehit edileceği topraktır" diye buyurdu.

Bu rivayeti Hafız Haysemi aynen "el,Mecma" kitabının cilt 9 sayfa 189'nda Taberani'den nakletmiştir.

Ebu-l Kasım Taberani "El-Mu'cem-ül Kebir" adlı kitabının Hüseyin (a.s)'ın hayatı faslında Ümmü Seleme'den şöyle naklediyor:

"Hasan ve Hüseyin benim evimde Resulullah'ın karşısında oynadıkları bir gün Cebrail (a.s) nazil oldu. Eliyle Hüseyin'i işaret ederek; "Ey Muhammed, ümmetin bu çocuğunu öldürecektir." dedi.

Ümmü Seleme diyor ki: "Bu sırada peygamber ağlamaya başladı ve Hüseyin'i bağrına basarak bana hitaben şunu söyledi: "Bu toprak senin yanında emanet kalsın" daha sonra peygamber toprağı kokladığında "Bu toprak bela ve musibet kokuyor" dedi.

Ümmü Seleme devamla şunu söylüyor: "Resulullah bana "Ümmü Seleme bu toprak kan rengini aldığında bil ki Hüseyin o toprak üzerinde şehit olmuştur" diye buyurdu."

Ravi diyor ki: "Ümmü Seleme o toprağı bir cam kasenin içine koyarak onu her gün yoklardı ve şöyle dedi: "Ey toprak, senin kan rengini aldığın gün çok büyük bir gündür."

Bu hadisi İbn-i Asakir "Tarih-üş Şam" da ve Hafız Kenci "Kifaye" kitabının 279. sayfasında nakletmiştir. Yine "Zehair-ul Ukba"da 147. sayfa; "Mecma-üz Zevaid'de Cilt 9, Sayfa 189; El Hasais-ul-Kubra'da Cilt 2, sayfa 125'de naklolunmuştur.

İmam Ahmed kendi Müsned'inin c.3, sayfa 242'de Sabit'ten, o da Enes b. Malik'den naklediyor:

Yağmur meleği Peygamber'in yanına gelebilmek için Allah'tan izin istedi. Allah Teâla izin verdi. Peygamberin bu melekle konuştuğu süre zarfında Ümmü Selemeden kimsenin içeriye girmemesi için dikkatli olmasını istedi.

Ümmü Seleme diyor ki: "Bu sırada (Resulullah'ın yağmur meleğiyle kanuştuğu anda) Hüseyin içeriye girdi ve peygamber'in yanına gitmek istedi. Ben onun bu isteğine engel olmak için çaba harcarken o elimden kendisini kurtararak Resul-ü Ekrem'in bulunduğu odaya girdi ve Resulullah'ın üzerine çıkarak oynamaya başladı.

Melek peygamber'e O'nu seviyor musun?" diye sorduğunda Hz. Muhammed "Evet" diye cevap verdi. Yağmur meleği arzetti: "Bil ki senin ümmetin O'nu katledecektir" Daha sonra "O'nun öldürüleceği yeri bilmek istersen sana göstereyim" dedi ve (eliyle bir yere işaret ederek) kırmızı renkte bir çamur (toprak) getirdi. Ümmü Seleme o toprağı aldı ve kendi elbisesinin köşesinde bir yere bıraktı.

Ahmet, Sabit'in şöyle söylediği rivayet olunuyor diyor: "Biz toprağın alındığı yerin Kerbela olduğunu anladık" bu hadisi başka bir ibareyle Ebu Ya'la kendi müsnedinde Ebu Nuaym "ed-Delail" kitabının Cilt 3, sayfa: 202'de başka bir senetle nakletmiştir.

Yine Taberani "el-Mu'cemu'l-Kebir" adlı kitabının Hz Hüseyin'in hayatı faslında ibn-i Meğazili "Menakıb" kitabında ve İbn-i Asakir de "Tarih-üş Şam" kitabında bu hadisi iki senetle nakletmişlerdir.

Bu hadisi Muhubbiddin Taberi de "Zehair-ül Ukba" kitabının sayfa 146-147' sinde İbn-i Hacer-i Askalani de "Es-Savaik-ul Muhrika" adlı kitabının sayfa 115'nde Bağavi'nin "Mu'cem"inde rivayet etmektedirler.

Bir başka hadiste Ümmü Seleme'den şöyle naklolunmuştur: "Hüseyin'in şehadete erdiği gece şu sözleri (şiir halinde) söyleyen birisinden duydum:

Ey cahillikleri yüzünden Hüseyin'i katledenler, zelil olmak ve azaba düçar olmakla müjdelenin, sizler lanetlenmişsiniz Davud'un oğlu (Süleyman)'nın diliyle ve (yine lanetlenmişsiniz)

Musa ve İncil sahibi (İsa)'nin diliyle. Ümmü Seleme diyor ki: "Bunları duyduğumda ağlamaya başladım ve cam kasenin içindeki toprağın kan rengine dönüştüğünü gördüm" Resulullah'ın Ümmü Seleme'nin evinde ağladığını anlatan diğer kaynaklar şunlardır:

1- Zehair-ül Ukba, s. 147.

2- Fusul-ül Mühimme, S. 154.

3- Sirat-üs - Seviyy, s.94.

4- Cevheret-ül Kelam, s.117.

5- Mecma-üz Zevaid c.9, s.118-119

6- Kenz-ül Ummal, C.6, s.223.

7- Müstedrek-üs Sahihayn c.4, s.398.

8- el-Müsannef, c: 12.

Hafız Cemaleddin Zerendi "Nezm-üd Dürer" adlı kitabının 215. sayfasında Hilal b. Hubab'dan naklen şöyle rivayet ediyor.

"Cebrail Peygamber'in nezdinde olduğu zaman Hasan ve Hüseyin Resulullah'ın yanına gelerek hazretin mübarek sırtına atlıyarak onunla oynuyorlardı.

Resul-i Ekrem anneleri Fatıma'ya "Niçin bunları bir şeyle meşgul etmiyorsun? dediğinde Hz. Fatıma (a.s) onları aldı, ama çok geçmeden çocuklar annelerinin elinden kaçarak Hz. Peygamber'in yanına gelerek onunla yeniden oynamaya başladılar. Resulullah (s.a.a) onları kucağına aldı ve dizleri üzerine oturttu.

Cebrail arzetti: Ey Allah'ın Resulü, yavrularınızı çok sevdiğinizi görüyorum." Peygamber Cebrail'e: "Elbette ki çok severim" onlar yaşantımın iki güzel (fesleğen) gülleridir" diye cevap verdi.

Cebrail Hüseyin'e işaret ederek şöyle dedi: "Bil ki ümmetin bu oğlunu şehit edecektir." Daha sonra kanatlarıyla uçarak elinde biraz toprak getirdi ve Resulullah'a hitaben: "Yavrun bu toprağın üzerinde öldürülecektir." Hz. Muhammed bu toprağın adını sorduğunda Cebrail adının Kerbela olduğunu söyledi.

Hilal b. Hübab devamla şunları söylüyor:

Hüseyin müsibetlere uğrayacağı ve düşmanları tarafından sarılacağı yere vardığında yakın bölgelerde yaşayan birisini Hz. Hüseyin'in yanına getirdiler. Hz. Hüseyin o şahıstan bu yerin ismini sorduğunda Kerbela cevabını aldı.

Hüseyn (a.s): "Allah'ın Resulü'nün buyruğu doğrudur. Burası bela ve hüzün yeridir." diye buyurdu. Daha sonra ashabına şöyle buyurdu: "İnin artık, sefer yükümüzü indireceğimiz ve kanlarımızın döküleceği yer burasıdır."

İbn-i Sa'd "Tabakat-ul Kubra" kitabında Aişe'den şöyle naklediyor: "Resulullah'ın bir gün uyuduğu sırada Hüseyin içeriye girdi ve Resul-ü Ekrem'e doğru yürümeye başladı.

Ben O'nu Resulullah'tan uzaklaştırıp işimin başına döndükten sonra Hüseyin tekrar iki alem serverinin yanına yaklaştı. Hz. Muhammed ağlar bir şekilde uyandı. "Niçin ağlıyorsunuz?" diye sorduğumda "Cebrail Hüseyin'in şehit düşeceği yerin toğrağını gösterdi.

Allah'ın gazabı onun kanını dökenlere çok şiddetlidir" diye buyurdu. Daha sonra Resulullah elini açtığında (ince kum) toprağı gördüm" Resulullah bana hitaben buyurdu:

"Ey Aişe, varlığım elinde olan Allah'a andolsun ki bu olay beni çok üzüyor. Benden sonra Hüseyin'i ümmetimden hangisi öldürecektir."

Hz. Peygamber'in Aişe'nin evinde bulunduğu zamanlar da Hüseyin'e ağladığı çeşitli senetler ve metinlerle aşağıdaki kaynaklarda anlatılmaktadır.

1. Mu'cem-ul Kebir: Hz. Hüseyin'in hayatıyla ilgili fasıl.

2- Müsned-i Ahmet, c:6, s:294.

3- Haysemi "el-Mecma" c.9, s:187'de.

4- Sevaik-ul Muhrika, s:115. diğer bir basımda 190.

5- Seyyid Mahmut Medeni, Sirat-üs Seviyyi'de.

6- Tarih-uş Şam

7- Dar-i Kutni "İlel-ül Hadis" c. 5'de.

8- Maktel-ül Hüseyin c.1, s.159.

9- Mecma-üz Zevaid c.9, s.187-188.

10- Süyuti "Hasais" c:2, s.125-126'da.

Şerif Ebu-l Hüseyin Akiki "Ahbar-u Medine" adlı kitabında Hz. Ali'den şöyle rivayet ediyor.

Resulullah (s.a.a) bir gün bizleri görmek için eve gelmişti. Hazırladığımız yemeği ve Ümm-ü Eymen'in bize gönderdiği bir kâse süt ve bir kap hurmayı da yemek için ortaya bıraktık. Resulullah (s.a.a) yedi, biz de yedik.

Daha sonra (yemekten sonra) ben Resul-ü Ekrem'in ellerini yıkadım. Hazret; ellerini başına yüzüne ve sakalına çektikten sonra kıble'ye doğru oturdu ve istediği duaları etti.

Sonra (yağmur gibi) göz yaşı dökerek kendisini üç defa yere vurdu. Biz yaptığı bu işin sebebini sormaktan korkuyorduk. Bu esnada Hüseyin o Hazret'in sırtına çıktı ve Resulullah tekrar ağlamaya başladı.

Hz. Hüseyin (a.s) bu durumu görünce: "Anam, babam sana feda olsun (ya Resulullah) ağlamanızın sebebi nedir? "Babacığım, şimdiye kadar sizde şahit olmadığım bir davranış gördüm" diye sorduğunda Resul-ü Ekrem ona hitaben şöyle buyurdu:

"Evladım bugün sizleri ziyaret etmekten o kadar sevinçli oldum ki şimdiye kadar öylesine sevinçli olmamıştım, ama habibim Cebrail yanıma gelerek sizlerin ölümünüzü ve ölüm yerlerinizin dağınık olduğunu bana haber verdi; bu haber beni çok üzdü (etkiledi). Allah'tan sizin için hayır ve iyilik niyaz ederim."

Bu hadisi Seyyit Mahmud Şeyhani "Sirat-u Seviyy"de ve Harezmi "Maktel-ül İmam-is Sibt-iş Şehid" kitabında nakletmişlerdir.

Ebu'l Kasım Taberani "El Mu'cem-ul Kebir" kitabında iki senetle "Muaz b. Cebel'den şöyle naklediyor:

Resulullah (s.a.a) rengi soluk bir şekilde bizlerin yanına geldi ve buyurdu ki:

"Ben geçmiş ve gelecek bütün insanların ilminin verildiği Muhammed'im. Aranızda olduğum müddetçe bana itaat edin; aranızdan göçtüğümde Allah'ın kitabına sarılın; helalini helal, haramını haram diye bilin.

Böyle yaparsanız ölüm sizleri güleryüz ve rahatlıkla karşılar. Benden sonra fitneler karanlık gece parçaları gibi sizlere yüz çevirecektir. İlahi elçilerden (peygamberler ve imamlardan) bir kısmı gittiğinde diğer bir kısmı onların yerini alıyordu, ama bilahere durum değişerek nübüvvetin yerini saltanat aldı.

Allah'ın rahmeti, nübüvveti (ilahi mesajları) olduğu gibi alıp doğru ve sağlam bir şekilde yerine getirenin üzerine olsun.

Ey Muaz, sor ve unutma!

Muaz diyor ki: "Resul-i Ekrem (s.a.a) onları (sultanları) birer birer saymaya başladı. Beşinciye yetiştiğinde buyurdu: "o da Yezit'tir. Allah o'na uğur ve bereket vermesin" sonra gözleri yaşardı ve şöyle devam etti Hüseyin'in şehadetini bana haber verdiler ve onun türbetinden (şehit düştüğü topraktan) bana getirip katilinin de kim olduğunu bana söylediler.

Canım elinde olan Allah'a andolsun ki Hüseyin aralarında öldürüldüğü halde onun öldürülmesini önlemeye çalışmayan insanların Allah, göğüsleri ve kalpleri arasına ihtilaf düşürür ve kötülerini onlara musallat eder ve onları tefrikaya düçar eder." Sonra devamla şöyle buyurdu: "Ah! Ne de teessüf şeydir Al-i muhammedin durumu! Ne kadar ağırdır iş başına getirilecek, azizlerine yetişecek müsibet. Benim evladımı (Hüseyn'i) ve evlatlarını öldürecektir."

Bu hadis "Tarih-u Şam" "Cami-i Kebir" ve Kenz-ül Ummal" C:6'da da naklolunmuştur. Yine Harezmi bunu "Maktel-us - Sibt-i Şehid" kıtabının 160-161. sayfasında Taberani'den nakletmektedir.

Ahmet İbn-i Hanbel, kendi müsnedinde c.2, s.60-61'de Abdullah b. Neci'den o da babasından şöyle naklediyor: "Hz Ali (a.s) ile Sıffin savaşına hareket ediyorduk Neyneva denen yere vardığımızda Hz Ali şöyle seslendi: "Ey Eba Abdillah, fırat nehri kenarında sabırlı ol. Ey Eba Abdillah, sabırlı ol."

Neci diyor ki: "Meselenin ne olduğunu sorduğumda Ali (a.s) şöyle buyurdu: "Bir gün Resulullah'ın yanına vardığımda onun ağladığını gördüm ve "Ey Allah'ın peygamber'i sizi birisi kızdırdığından dolayı mı ağlıyor sunuz?" diye sordum.

O da şöyle buyurdu: "Hayır Cebrail sen gelmeden biraz önce buradan gitti ve Hüseyin'in fırat nehrinin yanında şehit olacağı haberini bana verdi." Peygamber bana şöyle buyurdu:

Cebrail bana "onun (Hüseyn'in) türbetini görmek ister misin?" dediğinde "Evet" dedim. O da elini uzattı ve bana bir avuç toprak verdi. İşte bu yüzden ağladım."

Bu hadis az bir farkla ve muhtelif senetler ile diğer bir çok kaynaklarda da nakledilmiştir. Biz sadece kaynaklardan bir kısmını zikretmekle yetiniyoruz.

1- el Müsannef, c:12

2- Tabakat-ı İbn-i Sa'd

3- Müsned-i Ebu Ya'la

4- el Mu'cem-ül Kebir C:1

5- Tarih-uş Şam-ı İbn-i Kesir (el Bidayet-u ve'n Nihaye), C:8, S.119.

6- Maktel-ül İmam-ıs Sibt-ış Şehid, C:1, S: 178.

7- Zehair-ul Ukba, S.148.

8- Cami-us Sağir, C:1, S:13.

9- Sevaik-ul Muhrika, S.115.

Zikrettiğimiz bu hadislerden bir çok sanuçlar elde edebiliriz ki burada onlardan bazılarına değineceğiz:

1- Her şeyden önce Resul-i Ekrem'in (s.a.a) vahiy vasıtasıyla ileride meydana gelecek olaylardan özellikle de Ehl-i Beyt'inin uğrayacağı müsibetlerden haberdar olmasıdır ki, bu bütün müslümanlar arasında kesinlik kazanan ve kimsenin tereddüt etmeyeceği bir şeydir.

2- Resul-i Ekrem'in (s.a.a) Ehl-i Beyt'ine ve özellikle Hz. Hüseyin'e (a.s) karşı büyük bir muhabbet, sevgi ve alaka beslediğini ve bu sevginin yakınlık bağlarından ve akrabalık duygularından öte ilahi bir sevgi ve manevi bir alaka olduğunu görüyoruz.

Bu gerçeği o hazret muhtelif münasebetlerde defalarca daha net ve açık bir şekilde ortaya koymuş ve Allah'ın emriyle bunu müslümanlara ilan etmiş ve onlardan da Ehl-i Beyt'ine karşı aynı muamele ve davranışı beklediğini ve

peygamberliğinde müslümanların hidayeti için katlandığı onca zorluklar ve çilelere karşılık olarak sadece Ehl-i Beyt'ini sevmelerini istemiştir (Kur'an-ı Kerim, Şura suresi, ayet: 23)

Bir hadisinde Hz. Ali, Hz. Fatıma Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'e hitaben şöyle buyurmuştur:

"Ben size düşman olup savaşanlara düşmanım ve sizinle sulh içinde olup sizi sevenleri severim" (Sünen-i Tirmizi Kitab-ül Menakıb, Müstedrek-üs Sahihayn, c:3, s.14.

Hasan ve Hüseyin'in ellerinden tutarak şöyle buyurdu: "Her kim beni, bu ikisini ve bu ikisinin anne ve babasını severse kıyamet günü benim derecemde benimle birlikte olur." (Müsned-i Ahmet c.2, s.77, Sünen-i Tirmizi, Kitab-ül Menakıb, Tarih-i Bağdat c.3, s.287) Resul-i Ekrem yine buyurmuşlardır ki:

"Hasan ve Hüseyin benim dünyadan iki gülümdürler" (Sahih-i Buhari, Bab-u Rahmet-il Veled ve Takbiluhu, Müsned-i Ahmet, c.2, s.85.) ve buyurmuştur:

"Bunlar benim ve kızımın yavrularıdır; Ey Allah, ben bu ikisini (Hasan ve Hüseyin) seviyorum; Sen de onları sev ve onları sevenleri de sev." (Sünen-i Tirmizi, Kitab-ul Menakıb, Hasais-ün Nesai, S. 220).

Bu zikrettiklerimiz bu konuda rivayet edilen yüzlerce hadisten küçük bir örnektir.

3- Bu hadislerden elde edilen diğer bir netice ise şudur ki insanın kendisinin, yakınlarının veya herhangi bir müslüman ve müminin başına gelen müsibetlere ağlaması,

hüzünlenmesi caiz hatta bir çok yerlerde müstehap ve nebevi bir sünnettir. Zikrettiğimiz bu mütevatir hadislerin yanısıra diğer bir çok hadisler ve tarihi parçalar da bunun açık delilleridir.

Resulullah'ın amcası Hz. Hamza'ya, amcası oğlu Cafer İbn-i Eb-u Talib oğlu İbrahimle ve... ağlayıp yas tutmasıdır. Burada dikkat edilmesi gereken nokta şudur ki insan karşılaştığı hiç bir müsibette ve zorlukta Allah'a rıza ve teslimiyet ruhunu kaybetmemesi ve onun razı olduğu şeylere razı olmasıdır. Yoksa ağlamak hüzünlenmek tabii ve fıtri bir şeydir ve Allah'ın insanlara verdiği bir nimettir.

4- Sözü geçen hadislerden elde edilen en mühim sonuç ise şudur ki bu geçen maddede bahsini ettiğimiz konu açısından Hz. İmam Hüseyin (a.s) daha başka bir özellik taşımaktadır. Zira o hazretin şehadetine ağlamanın,

yas tutmanın ve o hazretin kendi ve yaranının göreceği müsibetlerin hatıratını zinde tutma ve unutmamaya çalışmanın tamamen ilahi bir şey olduğunu ve her şeyden önce Hak Teala'nın buna teşvik ettiğini ve sonra da bunun defalarca tekrarlanarak nebevi bir sünnet haline geldiğini ve aynı sünnetin Ehl-i Beyt (a.s) tarafından da takip edildiğini görüyoruz.

Öte yandan bütün bunların henüz bu büyük müsibetlerin meydana gelmediği bir durumda olduğunu görüyoruz. Acaba o müsibetleri Resulullah (s.a.a) ve Ehl-i Beyt (a.s) gözleriyle görselerdi ne hale kalırlardı? Bunun tasavvuru bile insana oldukça güç gelir.

İşte Ehl-i Beyt (a.s) dostları da özellikle şii müslümanlar da peygamberimizin ve Ehl-i Beyt'inin sünnetine uyarak her yıl o hazrete yas merasimleri düzenlemekte ağlamakta ve ağıtlar okumaktadırlar.

Elbetteki bunların yanısıra bu merasimlerde özellikle Hz. Hüseyin ve yaranının hayatı siresi ve bu ilahi kıyamdaki hedefleri ve bu kıyamdan müslümanların almaları gereken dersler ve öğütler sık-sık anlatılmaktadır.

Gerçi söz biraz uzadı ve meselelerden haberdar olan kardeşlerimiz için bu açıklamalar yersizdir, fakat habersiz olan özellikle de kendilerine bu konularda yanlış ve temelsiz bilgiler aktarılan kardeşlerimiz için bu açıklamalar faydalı ve aydınlatıcı olur inşaallah. Allah-u Teala (c.c) cümlemizi Resulullah'ın ve Ehl-i Beytinin sünnetini takip etmekte muvaffak eylesin Amin.