سعود در سال 1220 يا 1221 در هجوم خود به مدينه پس از يک‌سال و نيم محاصره، سرانجام آن شهر مقدّس را متصرّف شد. تمام اشياء گران‌بهايى که در حرم پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بود را غارت نمود. فقط از بيم عموم مسلمين، از تعرّض به قبر مقدّس پيغمبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خوددارى کردند.

آن‌ها چهار صندوق مملوّ از جواهرات مرصع به الماس و ياقوت گران‌بها را به غارت بردند. از جمله، چهار شمعدان زمرّدين بود که به جاى شمع، در آن‌ها يک قطعه الماس شب‌نما و درخشنده بود، و حدود يکصد قبضه شمشير با غلاف‌هاى مصلاّ به طلاى خالص و مرصع به الماس و ياقوت با دسته‌هايى از زمرّد و يَشْم که به هيچ‌وجه نمى‌شد آن‌ها را قيمت‌گذارى کرد.

(فرقه وهابى و پاسخ به شبهات آن‌ها، مقدمه على دوانى، ص 40).

دريادار سرتيپ «ايّوب صبرى» سرپرست مدرسه عالى نيروى دريايى در دولت عثمانى مى‌نويسد:

سعود بن عبد العزيز، پس از تصرّف مدينه منوّره، همه‌ی اهالى مدينه را در مسجدالنّبى گردآورد و درهاى مسجد را بست و اين‌گونه سخن آغاز نمود: هان اى مردم مدينه! براساس آيه‌ی شريفه «الْيَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِينَکُمْ» دين و آيين شما امروز به کمال رسيد، به نعمت اسلام مشرّف شديد، حضرت احديّت از شما راضى و خشنود گرديد، ديگر اديان باطل نياکان خود را رها کنيد و هرگز از آن‌ها به نيکى ياد نکنيد، از درود و رحمت فرستادن بر آن‌ها به شدّت پرهيز نماييد، زيرا همه‌ی آن‌ها به آيين شرک درگذشته‌اند.

(تاريخ وهّابيان، 107، تاريخ الوهّابيّه، چاپ مصر، ص 126).