سكون خانه:

خانه‌ی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از آن خانه‌هایی كه خدای خواسته است نام او در آنجا بلند گردد و مورد تسبیح و تقدیس باشد. (فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَالآْصالِ) [1] و طبیعی است كه چنین خانه‌ای نمی‌تواند مركز آشفتگی و هرج و مرج باشد، نخستین چیزی كه در آن باید حضور داشته باشد سكون و آرامش است و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) سعی دارد چنین كند.

او می‌داند كه ترقی و عظمت شوهر، كوشش و تلاش ارزنده‌ی او تا حدود زیادی مرهون زندگی آرام و ساكن او در محیط خانه است و خانه باید سنگر آرامش و محل تجدید قوا باشد تا شوهر بتواند بنشیند، درست نقشه بكشد و درست طراحی كند، و درست تصمیم به اجرا و عمل بگیرد. خانه باید در سكون و آرامش باشد تا شوهر بتواند در آن خانه احساس راحتی كرده و مشقات بیرون را از تن به در نماید.

خانه‌ی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای امام علی (علیه السلام) چنین وضعی را داشت. امام علی (علیه السلام) در كنار زهرا (سلام الله علیها) احساس آرامش می‌كرد و حتی هر آنگاه كه از حوادث و مشكلات زندگی به ستوه می‌آمد، به سنگر خانه پناه می‌برد و در آنجا كمی با حضرت فاطمه (سلام الله علیها) سخن می‌گفت و تجدید قوا می‌كرد و از نو سرگرم كار و تلاش و مبارزه می‌شد و این امر در سراسر زندگی امام علی (علیه السلام) وجود داشت، حتی پس از وفات حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و در سر مزارش.

گرمی و روشنایی كانون:

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در محیط خانه چون ماهی درخشان بود كه نور وجودش كانون خانه و دل امام علی (علیه السلام) را روشن می‌كرد. او مصداق این آیه‌ی قرآن بود كه: (إِذا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤاً مَنْثُوراً). [2] او روشنی‌بخش خانه بود، دیدارش رنج‌ها و غصه‌ها را از دل‌ها می‌زدود. امام علی (علیه السلام) خود فرمود: وقتی به خانه می‌آمدم و به زهرا نگاه می‌كردم، تمام غم و غصه‌ام زدوده می‌شد. [3]

حضرت فاطمه (سلام الله علیها) كانون خانواده را گرم می‌داشت، امام علی (علیه السلام) و فرزندان را دل به این خوش بود كه در كنار حضرت فاطمه‌اند و در آن كانون‌اند. از دیدی، او چون شمعی بود كه پروانه‌ها را به دور خود جمع كرده، به آنها گرمی و نور می‌داد، خانه‌اش كانون انس و صفا بود. اعضای خانه با هم انس و آشتی و معاونتی داشتند، و در كمال همرنگی و صداقت، در سایه‌ی ایمان به خدا و رسول و كتاب او زندگی می‌كردند. اگر امام علی (علیه السلام) تصمیمی می‌گرفت، همگان همراه او بودند و اگر حضرت فاطمه (سلام الله علیها) تصمیمی اتخاذ می‌كرد، دیگر افراد خانه با او همگام می‌شدند و نمونه‌ی روشن آن موردی است كه در آن سه روز، تمام اعضای خانواده افطاری خود را به فقیر و یتیم و مسكین دادند و خود با آب افطار كردند. [4]

و بالاخره حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در گرم داشتن كانون، لطف و عنایت به همسر، رحمت و دلسوزی به فرزند مصداق حدیث پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) بود كه: خیر نسائكم ألطفهن بأزواجهن، و أرحمهن بأولادهن و. . . [5] و مصداق احادیث دیگر رسول خدا چون عفیفه بودن، شوهر دوست و فرزند دوست بودن و ضمن اینكه او خود ملهم به الهامات الهی است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی‌نوشت:

 [1] . سوره نور، آیه 36.

[2] . سوره انسان، آیه 19.

[3] . مناقب خوارزمی، ص 256.

[4] . سوره انسان، آیه 8.

[5] . نهج الفصاحه.